Turrush Castle ligt op de top van een heuvel aan de oevers van het lznájar-stuwmeer en dicht bij het dorp Fuentes de Cesna.

De huidige overblijfselen van het Turrush-fort werden gebouwd in de kalifaatperiode, maar het lijkt een eerdere oorsprong te hebben in de Visigotische periode. Het fort moet toebehoord hebben aan graaf Artobás, kleinzoon van koning Witiza en een medewerker van de Arabische indringer, aan wie hij het kasteel later zou afstaan.

In hetzelfde kasteel zocht Abd al-Rahmán 1 na de val van het Visigotische koninkrijk zijn toevlucht, nadat hij als voortvluchtige van boord was gegaan op de stranden van Almuñécar in Granada. De keuze voor het Turrush-kasteel was niet willekeurig, integendeel, het was een van de veiligste forten vanwege de afgelegen en onneembare ligging in het ruige land van West-Granada. Het is bekend dat hij de hele winter in het fort verbleef, toegewijd aan het rekruteren van troepen en het winnen van volgelingen voor zijn zaak. Het is ook bekend dat hij werd bezocht door enkele afgezanten van zijn vijand Yusuf al-Fihri, toen emir van al Andalus, met een pactvoorstel dat de Umayyad verwierp, waarmee de openlijke confrontatie tussen de twee begon die zou eindigen met de overwinning van Abd. al-Rahman. Zo zou in 756 de Umayyad-prins van Damascus worden uitgeroepen tot de eerste onafhankelijke emir van al-Andalus.

Het kasteel van Turrush huisvestte onder zijn bescherming een boerengemeenschap van autochtone kolonisten, Mozarabische christenen die, hoewel ze aanvankelijk de nieuwe Arabische eigenaren en het bezoek van de Umayyad-prins verwelkomden, uiteindelijk in opstand kwamen tegen hun gezag. Ze weigerden de Cordovan-staat te erkennen en bepaalde belastingen te betalen die ze als beledigend beschouwden. De Mozarabs, geleid door Omar ibn Hafsún, verzetten zich in het kasteel van Turrush totdat Abd al-Rahmán 111 in het jaar 921 besloot persoonlijk een wedstrijd te leiden om het fort in te nemen. Het kostte hem 79 dagen om het plein in te nemen, na een lange belegering waarbij de communicatie vanaf het kasteel werd verbroken, waarbij velden en fruitbomen werden verwoest. Na de overwinning van kalief Abd al-Rahmán op de Mozarabs in 111, werd het kasteel van Turrush verwoest. Het is waarschijnlijk dat de primitieve christelijke bevolking, die in de omheining van ongeveer 2.750 m2 woonde. werd gedwongen de plaats te verlaten om een ​​sterk garnizoen te vestigen en een bevolking die loyaler was aan de Umayyad-dynastie. Dit fort stond bekend als Yuz’ Turrus, de term yuz’ betekent het district of gebied van intensieve landbouw gerelateerd aan het kasteel-fort of hisn.

Turrush Castle komt in latere jaren opnieuw op het toneel omdat het zich in een grensgebied bevindt. Opnieuw werd het in de 15e en 16e eeuw versterkt en uitgebreid door Nasrid-ingenieurs om het strategische belang terug te winnen. In tegenstelling tot de meeste torens en kastelen, ligt het in een vallei: in de Pesquera-riviervallei, die fungeert als communicatieroute tussen de steden Loja en Priego de Córdoba, tussen oostelijk Andalusië en de Guadalquivir-vallei. Ten slotte wordt de Turrush-toren in het jaar 1431 verwoest door Álvaro de Luna.

Dit kleine fort zou nog steeds een nieuwe historische episode meemaken tijdens de botsingen tussen Castilië en het koninkrijk Granada, aangezien het de plaats zou zijn waar Boabdil werd gevangengenomen in de Slag bij Lucena in 1483.

Het fort heeft een min of meer vierkante plattegrond. De lay-out van de fabriek suggereert een kalifaatkasteel gebouwd op de begane grond van een eerder Byzantijns kasteel. Het is momenteel mogelijk om de omtrek van het fort te observeren, met vier hoeken geflankeerd door vier vierkante torens van ongeveer vijf meter hoog, waarvan er slechts twee goed bewaard zijn gebleven, een gebouwd met beton en de andere met metselwerk. Het gebruikte materiaal is de aangestampte aarde van stenen en mortel met kalk. Het bewaart verschillende doeken van de muur, ongeveer vijf meter hoog. Binnen de versterkte omheining zijn er overblijfselen van tegels en geglazuurd keramiek die, volgens de laatste archeologische studies, wijzen op het bestaan ​​van een Mozarabische christelijke nederzetting binnen de omtrek van het fort. Het is uitgeroepen tot bezit van cultureel belang.